Հայաստանի մասին
Ես ծնվել եմ Երևանում: Սիրիայում ապրել եմ 17 տարի: Այնտեղ դպրոց եմ հաճախել և պատրաստվում էի ընդունվել համալսարան, բայց պատերազմն ամեն ինչ ընդհատեց, և ես ստիպված տեղափոխվեցի Հայաստան, ընդունվեցի Ֆարմացիայի ինստիտուտ, ավարտելուց հետո էլ ցանկանում եմ մնալ Հայաստանում և հայրիկիս հետ մեր սեփական գործը հիմնադրել:
Իհարկե, սկզբում դժվար էր, հիմա էլ է դժվար: Կան բաներ, որոնց հետ, կարծում եմ, երբեք չեմ հարմարվի: Հայաստանում ամեն ինչ ուրիշ է. շատ սուր է ու կտրուկ: Մարդիկ, երբ իմանում են, որ սիրիահայ եմ, կամ շատ մտերմանում են, կամ էլ շուտ հեռանում: Հասկանում եմ, որ հարմարվողը ես պետք է լինեմ, ոչ թե մարդիկ հարմարվեն ինձ:
Հայերենի մասին
Հայերենի խնդիրը դժվարհաղթահարելի է: Նախկինում նեղվում էի, երբ ընկերներս կատակում էին իմ ր-ն ռ կամ կ-ն գ արտասանելու դեպքում: Մեկ-մեկ, իսկապես, շատ ծիծաղելի պատմություններ են լինում: Հիմա արդեն հարմարվել եմ դրանց: Փորձում եմ շտկել արտասանությունս, երբեմն մտածում եմ, որ արդեն արևելահայերենը խառնում եմ արևմտահայերենին:
Սովորելու մասին
Այստեղ սովորելն ինձ համար իսկական մարտահրավեր էր: Ճիշտ է, ես Սիրիայում հայկական դպրոց եմ հաճախել, բայց ուսուցման հիմնական լեզուն արաբերենն է եղել: Իհարկե, դասախոսներն այստեղ ինձ շատ են ընդառաջում, բայց միևնույնն է, ես դեռ փորձում եմ հաղթահարել լեզվական խնդիրները:
Պատերազմի մասին
Այն ժամանակ հասկացանք, որ պատերազմը սկսվել է, երբ սկսեցինք վախենալով դպրոց գնալ: Հաճախ մեզ զանգահարում էին դպրոցից ու ասում, որ դաս չի լինելու: Դպրոցում վտանգավոր է: Դպրոց գնալն այլևս կանոնավոր բնույթ չէր կրում: Ընտանիքս որոշեց, որ ես կրթությունս պետք է Հայաստանում շարունակեմ:
Սիրիայի մասին
Սիրիայում վերջին անգամ երկու տարին առաջ եմ եղել: Ամռանն էլ եմ գնալու: Թեև այնտեղ հարազատներ ունեմ, բայց հայրս դեռևս Սիրիայում է: Կարոտում եմ Սիրիայի մթնոլորտը, համայնքին, իմ ընկերներին, չնայած շատերն արդեն ցիրուցան են եղել: Հիմա, կարծում եմ, նրանց Սիրիայում գտնելը հեշտ չէ: Սիրիայում մարդիկ միասնական են. լսարանից ոչ մի ուսանող դուրս չի գա, քանի դեռ վերջին ուսանողը չի հանձնել իր աշխատանքը: Տարօրինակ է, երբ դու քեզ ավելի ուժեղ կարող ես զգալ օտարության մեջ և չհասկացված հայրենիքում:
Պարույր Սևակի մասին
Պարույր Սևակին շատ եմ սիրում: Սիրիայում, երբ հայկական դպրոց էի գնում, հայերենը և հայ գրականությունը չմոռանալու համար ամենաշատը Սևակի ստեղծագործություններն էի կարդում: Թվում էր՝ ամեն մի տողը հենց ինձ համար էր գրված:
