«Չակերտներից դուրս» նախագծի շրջանակներում երրորդ հարցազրույցով կփորձենք բացահայտել Միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետի ասպիրանտ, ԵՊՀ ուսանողական գիտական ընկերության նախագահ Մհեր Հակոբյանին՝ չակերտներից դուրս:
- Ինչու՞ հենց քաղաքագիտություն:
- Իրականում որպես առաջին մասնագիտություն՝ իրավագիտությունն էի ընտրել, բայց համալսարան մտնելու առաջին օրվանից, առաջին դասից հետո հասկացա, որ դա հենց այն մասնագիտությունն է, որով ես կցանկանամ շարունակել: Արդյունքն էլ, կարծում եմ, այն է, որ մինչև ասպիրանտուրա հասել եմ և փոխելու ցանկություն երբևէ չի էլ առաջացել:
- Հիմնականում ո՞ր տարածաշրջանի քաղաքական անցուդարձերն են Ձեզ հետաքրքրում:
- Բակալավրիատում ընդհանուր մասնագիտական հմտություններ ենք ձեռք բերել, իսկ մագիստրատուրայում արդեն տարածաշրջանային քաղաքագիտության ծրագրում եմ սովորել, որը հենց Հարավային Կովկասին էր վերաբերում՝ Հայաստան, Վրաստան, Ադրբեջան, նաև՝ հարևան պետություններ ու գլոբալ քաղաքականություն: Այժմ կենտրոնացած եմ հետխորհրդային տարածաշրջանի երկրների քաղաքականության վրա:
- Ինչպե՞ս ստացվեց, որ առաջին անգամ ընդգրկվեցիք ֆակուլտետի ՈՒԳԸ կազմում:
- Շատ հետաքրքիր ու մի քիչ էլ յուրահատուկ եղավ: Երբ մեր ֆակուլտետի ՈՒԳԸ-ն վերաձևավորվում էր, մեր կուրսի ավագը, ում դիմել էին, երկու հոգու էր առաջարկել մեր կուրսից, որոնցից մեկը ես էի: Ես այդ ժամանակ երրորդ կուրս էի և չէի էլ պատկերացնում՝ ինչ է ՈՒԳԸ-ն, իսկ հիմա շատերն առաջին կուրսից արդեն տեղյակ են և իրենք են անդամագրվում: Մի քանի միջոցառման մասնակցելով՝ արդեն բավականին հետաքրքրված էի ՈՒԳԸ-ով: Ընդամենը 3 ամիս հետո դարձա ՈՒԳԸ Աշխատակազմի անդամ, մեկ տարի անց ընտրվեցի Աշխատակազմի ղեկավար: 2014 թ.-ին փոխնախագահ նշանակվեցի, իսկ 2015 թ.-ին ընտրվեցի ՈՒԳԸ նախագահ:
- Դժվար չէ՞ ստանձնել ԵՊՀ ՈՒԳԸ նախագահի պաշտոնը:
Իրականում բավականին դժվար է, որովհետև և՛ պատասխանատվություն, և՛ ժամանակ է պահանջում, քանի որ ՈՒԳԸ նախագահը պետք է առնչվի և՛ ուսանողների, և՛ ֆակուլտետային ՈՒԳԸ նախագահների, և՛ համալսարանի ղեկավարության, և՛ արտահամալսարանական օղակների հետ: Սրանք արդեն բավական են, որ պատկերացնենք, թե ինչքան բազմաճյուղ է ՈՒԳԸ նախագահի գործունեությունը, հատկապես որ շատ բաներ միայնակ եմ անում, սակայն ոչ թե մյուսներին չվստահելու, այլ սեփական բծախնդրության պատճառով:
- Ինչպիսի՞նն է Մհեր Հակոբյանը ՈՒԳԸ-ից և հատկապես համալսարանից դուրս:
ՈՒԳԸ-ում ես չեմ փորձում ինձ այնպես պահել, ինչպիսին չեմ կյանքում: Ես ունեմ և՛ ֆորմալության, և՛ ոչ ֆորմալության էլեմենտներ, որոնք դրսևորվում են՝ ըստ իրավիճակի: Նույն ՈՒԳԸ-ում էլ, եթե Գիտական խորհրդի նիստ է կամ միջոցառում, ինձ պահում եմ պաշտոնական, իսկ եթե ինչ-որ բան ենք քննարկում կամ ուղղակի շփվում՝ ոչ պաշտոնական: Այնուամենայնիվ, ՈՒԳԸ-ում, թե դրանից դուրս, ես նույն մարդն եմ:
- Ունե՞ք ինչ-որ հոբբի կամ սիրած զբաղմունք:
Այդ հարցի մասին ես բավականին երկար եմ մտածել, ու ինձ թվում է, որ վերջին մի քանի տարում ես հոբբիի պակաս ունեմ, քանի որ ժամանակս չի բավարարում որևէ հավելյալ զբաղմունք ունենալու: Ժամանակին փորագրությամբ էի զբաղվում, բայց իրականում ինձ համար հոբբի համարում եմ աշխարհագրությունը: Դեռ դպրոցական միջին դասարաններից սկսած՝ տարված եմ եղել դրանով: Քանի որ ո՛չ ինտերնետ կար, ո՛չ էլ այժմյան տեխնոլոգիաները, հանրագիտարաններից, գիտելիքի շտեմարաններից դուրս բերում-գրում էի բոլոր պետություններն՝ իրենց մայրաքաղաքներով, տարածքով, բնակչության թվով և այլն: Հիմա էլ հաճույքով առցանց ինտելեկտուալ խաղեր եմ խաղում, մարզում ուղեղս: Նույնիսկ եթե որևէ պահի էլ ձանձրանում եմ, վերցնում եմ թուղթ և գրիչ և գրում աշխարհի պետություններն՝ իրենց մայրաքաղաքներով:
- Ասացիք, որ փորագրել եք սիրում, ի՞նչ եք փորագրում:
Փորագրել եմ 12-ից 14 տարեկանում: Մի անգամ խաչ եմ փորագրել, մի անգամ հայրիկիս անունը, որը և լաքապատել ու նվիրել եմ նրան ծննդյան տարեդարձի օրը, մի անգամ էլ «Մ» տառն եմ փորագրել: Բայց փորագրելն այդքան էլ լավ չէր ստացվում. ո՛չ հաճախել էի ինչ-որ դասընթացների, ո՛չ էլ անհրաժեշտ գործիքներն եմ ունեցել: Միգուցե եթե գործիքներ ունենայի, ավելի լավ կստացվեր: Հակվածությունը փայտագործության նկատմամբ մնաց, բայց պրակտիկորեն չդրսևորվեց, քանի որ արվեստով զբաղվելու համար ժամանակ և տարածություն է անհրաժեշտ: Նույնիսկ որոշել էի իմ պատկերացրած տան մակետը պատրաստել, նյութեր ձեռք բերեցի փայտագործ ընկերոջիցս, բայց դա էլ կիսատ մնաց ժամանակի պատճառով: Շատ բաներ կան, որ ցանկանում եմ հաճույքի համար անել, բայց չեմ հասցնում՝ ո՛չ ֆիլմեր նայել, ո՛չ լեզուներ սովորել. որոշ ժամանակ գերմաներենի դասընթացների էի հաճախում, բայց կիսատ թողեցի: Այնուամենայնիվ, այն համոզմունքն ունեմ, որ եթե մարդն ինչ-որ բան սիրել է, ժամանակին դրանով զբաղվել է, բայց կիսատ է թողել, մի օր անպայման կշարունակի զբաղվել դրանով:
- Իսկ ի՞նչ գրքեր եք նախընտրում կարդալ:
Ինձ համար լավագույնը էքզիստենցիալ գրականությունն է: Գրքեր կան, որոնց մասին մենք չենք ասում՝ սիրում ենք կամ չենք սիրում, օրինակ՝ «Փարիզի աստվածամոր տաճարը» կամ «Աստվածային կատակերգությունը»: Դրանք գործեր են, որոնք անքննելի են, իսկ կարծիք ենթադրող գրքերից ինձ համար անփոխարինելի են էքզիստենցիալ գրքերը: Չեմ սիրում մելոդրամաներ պարունակող գրքեր. դրանք մեկ անգամ կարող ես կարդալ և վերջ: Ժամանակակից գրականությամբ առանձնապես հետաքրքրված չեմ՝ ո՛չ հայկական, ո՛չ արտասահմանյան. դրանք շատ հասարակ են՝ համեմատած 19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարում ստեղծվածների հետ: Այժմ կարդում եմ Գյոթեի «Ֆաուստը»:
- Նկատել եմ, որ հաճախ եք ճանապարհորդում, ի՞նչն է Ձեզ այդ երկրներում առավել շատ հետաքրքրում:
Իմ ամենասիրելի թեման է դա. շատ քիչ բան կա, որ ավելի հաճելի կլինի, քան ճանապարհորդելը: Իրականում այդքան էլ շատ չեմ ճանապարհորդել. մարդիկ կան՝ հազվադեպ են Հայաստանում լինում: Հիմնականում եվրոպական երկրներում եմ եղել և շատ եմ հավանել դրանք: Ինձ համար եվրոպական քաղաքակրթությունը մի քանի քայլ առաջ է ցանկացած այլ քաղաքակրթությունից: Որքան էլ հին լինեն չինական, ճապոնական, արաբական, մեքսիկական, եգիպտական քաղաքակրթությունները, եվրոպականը տարբերվում է և՛ նրբաճաշակությամբ, և՛ մտածվածությամբ, և՛ մարդու համար ստեղծված լինելով: Օրինակ, պարսկական քաղաքակրթությունը ավելի շատ ստեղծված է իշխանների, քաղաքական կամ հոգևոր առաջնորդների, բայց ոչ հասարակ մարդկանց համար: Իմ այցելած երկրները կյանքի որակի նկատմամբ ճաշակ ձևավորող երկրներ են եղել: Այնտեղ ես նկատել եմ բազմաթիվ նորարարություններ և կցանկանայի, որ մեր երկրում դրանք նույնպես կիրառվեն: ՈՒԳԸ-ում ևս փորձում եմ ներմուծել աշխատանքի որոշ նորարար մեթոդներ, օրինակ՝ մեր միջոցառումներին հայտերի ընդունումը դարձրել ենք էլեկտրոնային, հայտատուների հետ շփումը լինի ավելի պրոֆեսիոնալ է դարձել: Այս մոտեցումը, կարծում եմ, արդեն տարածվել է նաև մյուսների վրա. շատերն արդեն իրենց նորարարական մեթոդներն են առաջարկում:
- Իսկ ո՞րն եք համարում Ձեր ամենամեծ ձեռքբերումը կյանքում:
Տարեցներն են միշտ սա ասում, բայց ես սեփական փորձովս էլ համոզվել եմ, որ մարդը գործնական կյանքում ինչքան էլ հաջողություններ ունենա, ամենից կարևորն անձնական երջանկությունն է: Ես անձնական երջանկությունից թանկ ոչինչ չեմ տեսնում, և իմ ամենամեծ ձեռքբերումն իմ կինն է՝ իմ ընտանիքը:
- Կա՞ արդյոք որևէ բան, որի համար կցանկանայիք հետ տալ ժամանակը և դա այլ կերպ անել:
Կյանքում ձախողումներ, մեծ հաշվով, չեմ ունեցել, պարզապես ոչ միշտ եմ օգտվել ինձ ընձեռված հնարավորություններից: Ափսոսում եմ, որ չեմ զբաղվել լեզուների խորացմամբ, բավականին ուշ եմ զարգացրել անգլերենս, ինչի պատճառով չեմ դիմել բազմաթիվ միջազգային ծրագրերի, չնայած միգուցե դա լավ է, որովհետև հնարավոր է՝ Հայաստանում չմնայի և չհասնեի նրան, ինչն ինձ համար ամենաթանկն է: Նաև կցանկանայի ժամանակը ետ բերել ճշգրիտ բնական գիտություններով զբաղվելու համար:
- Արդյո՞ք գիտական բեղուն կյանքը, ՈՒԳԸ կազմում ակտիվ գործունեությունը, ի պաշտոնե զբաղվածությունը չեն խանգարում դասավորել անձնական կյանքը:
Չեն խանգարում, բայց, բնականաբար, համընկնումներ լինում են և երբեմն չեմ հասցնում երկուսով էլ բավարար չափով զբաղվել: Չեմ սիրում որևէ բան կիսատ անել, բայց երբեմն ստիպված եմ լինում:
- Ի՞նչն եք գնահատում մարդկանց մեջ:
Անաչառությունն ու մարդկայնությունը: Յուրաքանչյուրը պետք է ունենա արժեքներ և կյանքում առաջնորդվի դրանցով: Պետք է արժանապատիվ ապրել, չկրկնօրինակել ուրիշներին, չգողանալ ուրիշինը. միայն այսպես մարդը կարող է արժանանալ հարգանքի:
- Ո՞րն եք համարում Ձեր հաջողության գրավականը:
Եթե ամբողջ կյանքի կտրվածքով նայենք, ուղղակի եղածով չբավարարվելը: Երբեմն ներկային չեմ նայում, այն չեմ գնահատում և ինքս ինձ ասում եմ, որ մեկ ամիս հետո սա կունենամ, մեկ ամիս հետո՝ սա, բայց դրա առավելությունն այն է, որ անընդհատ փորձում եմ ինքնակատարելագործվել, նոր արժեքներ ձեռք բերել: Դա էլ հենց հաջողությունների է բերում և՛ անձնական կյանքում, և՛ ՈՒԳԸ-ում, և՛ մասնագիտական կարիերայում:
Հարցազրույցը վարեց Մարիամ Ոսկանյանը