«ԵԹԵ ՉԼԻՆԵԻՆ ԴԺՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ ԵՎ ԴՐԱՆՔ ՀԱՂԹԱՀԱՐԵԼՈՒ ԻՄ ՆԵՐՔԻՆ ՄՂՈՒՄԸ, ԱՊԱ ԵՍ ՉԷԻ ԼԻՆԻ ԱՅՆ, ԻՆՉ ՀԻՄԱ ԿԱՄ». ՏԻԳՐԱՆ ՄԱՆՍՈՒՐՅԱՆԸ ԵՊՀ ՈՒՍԱՆՈՂՆԵՐԻ ՀՅՈՒՐՆ ԷՐ

Միջոցառումը նվիրված էր ԵՊՀ 100-ամյակին, իսկ կազմակերպիչը ԵՊՀ ՈՒԽ-ն էր:

Վաստակավոր արտիստին ուսանողները դիմավորեցին՝ կատարելով նրա երգերից մեկը:

Ծափողջույններից հետո Տիգրան Մանսուրյանն անմիջական սկսեց զրուցել ուսանողների հետ՝ վերհիշելով իր մանկության օրերը, օրրանը, երաժշտության հանդեպ առաջին սերն ու հիշողությունները:

Կոմպոզիտորը նշեց, որ ԵՊՀ Չարենցի անվան դահլիճում եղել է 30 տարի առաջ, և իրեն դիմավորել է գրականագետ Լևոն Մկրտչյանը:

Երաժիշտը պատմեց նաև Համո Սահյանի և Հրանտ Մաթևոսյանի հետ ունեցած մտերիմ հարաբերությունների մասին. «Մտավորականությունը, եթե նկատում է մեկին, որն աչքի է ընկնում, անմիջապես ներքաշում է իր աշխարհ: Համո Սահյանի հետ նույն շենքում էինք ապրում և հաճախ էինք միմյանց հետ կիսում մեր երեկոները»:

Կոմպոզիտորի համոզմամբ, մարդու անհատականության ձևավորման վրա տարբեր գործոններ են ազդում, բայց կարևորագույն դերը ծագումնաբանությանն է. «Երաժշտության, գեղեցիկի, վերերկրայինի հանդեպ սերն ու պատկերացումներն իմ ընտանիքից եմ ժառանգել»,- ընդգծեց երաժիշտը:

Նա պատմեց, որ իր մեծ հայրը Տիգրանակերտից է եղել և մեծ սեր է ունեցել երաժշտության հանդեպ: «Երբ պահանջ է ունեցել երաժշտությանը «տրվելու», առանձնացել է երկրորդ հարկի իր սենյակում ու վայելել երաժշտությունը: Այդ մասին իմանալով՝ շատ սիրեցի իմ մեծ հորը»:

Մինչև երաժշտությանը սիրահարվելն ու դրանով զբաղվելը՝ Տիգրան Մանսուրյանը 13 տարեկանում զբաղվել է լուսանկարչությամբ. «Հայրս լուսանկարիչ էր, եթե վատառողջ էր լինում, իր գործը ես էի կատարում՝ վերցնելով հսկայական լուսանկարչական սարքն ու շրջելով Արթիկի գյուղերում: Ես լուսանկարում էի մանկահասակ երեխաներին, դպրոցականներին. որքան մաքուր, զուլալ ու պարզ էին նրանք»:

Մանսուրյանը հիշում է նաև, որ երբ գյուղացիները գումար չէին ունենում, իր աշխատանքը գնահատում էին ձվով. «Լուսանկարչական սարքին ավելանում էր մի կողով ձուն, և ես ոտքով հասնում էի Արթիկ, կամ էլ պատահում էր՝ ճանապարհին հայտնված բեռնատար ավտոմեքենան ինձ հասցնում էր տուն՝ առանց գումարի ակնկալիքի, իսկ ես՝ առանց նրա բաժին շնորհակալությունը հայտնելու»:

Մանսուրյանի երաժշտական առաջին քայլերը եղել են Արթիկի ակումբում, երբ հորը կանչելու պատրվակով նա մտել է ակումբ ու այնտեղ տեսել դաշնամուրը. «Երբ ներս մտա, տեսա, որ հայրս դաշնամուր էր նվագում՝ առանց երաժշտական կրթություն ունենալու, դրանից հետո ես սկսեցի նվագել, հորինել մեղեդիներ, նվագել անվերջ ու անդադար»:

Գործիքին ծանոթանալու և նվագելու մասին հուշերում Մանսուրյանը չի մոռանում նաև ակումբի վարիչին, որն առանց բողոքելու ու տրտնջալու լսել էր իր հորինած բոլոր մեղեդիներն ու կատարումները: «Որքան համբերատար էր նա: Տարիներ առաջ գնացի Արթիկ, եղա այդ ակումբում, սակայն ոչինչ չէր մնացել, ամեն ինչ քանդվել էր»,- ցավով նշեց երաժիշտը:

Անդրադառնալով երաժշտական ճանապարհին իրեն հանդիպած դժվարություններին՝ կոմպոզիտորը նշեց, որ դժվարություններն են հարթում մարդու ճանապարհը. «Եթե չլինեին իմ ճանապարհի դժվարությունները և դրանք հաղթահարելու իմ ներքին մղումը, ապա ես չէի լինի այն, ինչ կամ»:

Ցերեկույթի ընթացքում ուսանողները հղեցին իրենց հուզող հարցերը մաեստրոյին, լսեցին նրա հորդորները:

Անգին Խաչատրյան