«ՂԱՐԱԲԱՂՑԻՆԵՐԻՆ ԲՆՈՐՈՇ ՀԱՄԱՌՈՒԹՅՈՒՆԸ ՓՈԽԱՆՑՎԵԼ Է ԻՆՁ». ԵՊՀ ՍՈՑԻՈԼՈԳԻԱՅԻ ԴԵԿԱՆԸ ՊԱՏՄՈՒՄ Է ԻՐ ԱՐՄԱՏՆԵՐԻ ՄԱՍԻՆ

Մկրտիչյանի հայրական պապը եղել է Լեռնային Ղարաբաղի Հադրութի շրջանից:

Պրոֆեսորը երախտագիտությամբ պատմում է  ծնողների մասին, ովքեր այժմ էլ Ստեփանակերտում են ապրում  ու գործում. «Նրանք  միշտ ուշադրությամբ հետևել են իմ կրթությանը, քաջալերել ու ոգևորել են ինձ: Ես իմ ձեռքբերումների համար պարտական եմ նրանց»:

Մկրտիչյանը կարծում է, որ մարդիկ միշտ էլ կարոտում են մանկությունը: «Անհոգ տարիների նկատմամբ բոլորն էլ առանձնահատուկ վերաբերմունք ունեն»,- նկատում է նա:

 Դեկանը  նշում է, որ իր մանկությունը հարուստ է եղել հետաքրքիր պատմություններով ու հիշում  դրանից մեկը. «Մեր տունը շատ մոտ է այժմյան Արցախի պետական համալսարանին: Եվ  մի անգամ (հազիվ լինեի չորս տարեկան) տեսա, որ գառներ են անցնում մեր տան մոտով, վազեցի, բռնեցի մեկին ու տարա դեպի համալսարան: Հայրս, բարեբախտաբար, տեսավ, մոտեցավ ինձ ու հարցրեց՝  ուր եմ տանում գառներին, իսկ ես պատասխանեցի՝ տանում եմ, որ ինստիտուտ  ընդունվեն»:

Զվարճալի պատմությունից զատ՝ Ա. Մկրտիչյանը հիշում է այն կռիվների ու տարաձայնությունների մասին, որոնք տեղի էին ունենում հայերի ու ադրբեջանցիների միջև. «Երբ մասնակցում էինք որևէ  մրցումի, ադրբեջանցիները փորձում էին մեզ ճնշել ու վնասել, մենք մշտապես  կռվում էինք»,- պատմում է դեկանն  ու հավելում. «Այժմ, երբ հիշում եմ, զարմանում եմ՝ ինչպես ենք ողջ-առողջ դուրս պրծել այդ թոհուբոհից»:

Ա. Մկրտիչյանի բնորոշմամբ,  ղարաբաղցիներին հատուկ համառությունը փոխանցվել է իրեն: «Այն, ինչ ունեմ, փոխանցվել է գեներով,- ասում է նա ու հավելում,- մարդն առանց արմատների կամ  գեների գոյություն ունենալ չի կարող»:

Խոսելով իր անվան մասին՝ դեկանը պատմում է, որ  այն  Էթել Վոյնիչի վեպի հիման վրա նկարահանված  «Բոռը» ֆիլմից է. «Այդ ժամանակ ճանաչված ու  տարածված էր  այդ ֆիլմը: Գլխավոր հերոսը  Արթուրն էր, կարծում եմ` հենց հերոսի պատվին էլ անվանակոչել են ինձ»,- ամփոփում է նա:

Անգին Խաչատրյան