«ԻՆՁ ՊԱՀԵԼ ՈՒ ՄԵԾԱՑՐԵԼ Է ՄԱՐԳԱՐԻՏ ՏԱՏՍ՝ ՀՈՒՇԵՐԻՍ ԼՈՒՍԱՎՈՐ ՈՒ ԲԱՐԻ ՏԱՏԸ». ՖԻԶԻԿԱՅԻ ՖԱԿՈՒԼՏԵՏԻ ԴԵԿԱՆԸ ՊԱՏՄՈՒՄ Է ԻՐ ԱՐՄԱՏՆԵՐԻ ՄԱՍԻՆ

Դեկանի ծննդավայրը Սիսիանի  տարածաշրջանի Գորայք (նախկին Բազարչայ, հետո Ակունք, Գոռհայկ) գյուղն է: 

«Ծնվել եմ Որոտան գետի ափին, որն այժմ հայտնվել է լճի տակ»,- պատմում է դեկանը:

 Դեկանի հայրը՝ Սերգեյ Հակոբյանը, եղել է պատմաբան, Հայրենական պատերազմի մասնակից, իսկ մայրը՝ Արուսյակ Հովսեփյանը, զբաղվել է տնային տնտեսությամբ:

Զրույցի ընթացքում  կերպավորվում են դեկանի մանկության հուշերը: Այդ հուշերի լուսավոր ու անբաժան «ընկերը»  մորական տատն է: «Ինձ պահել ու մեծացրել է   Մարգարիտ տատս՝ հուշերիս լուսավոր ու բարի տատը,-  նշում է դեկանն ու թվարկում տատի եփած այն ճաշատեսակները, որոնց համն ուրիշ տեղ այդպես էլ չի գտել,- տատիս եփած ձավարով ու մսով ապուրի բույրն անմահական էր, իսկ ապուրի համից ես երբեք չէի կշտանում»:

Տատի հանդեպ  սերն ու երախտագիտությունն այնքան մեծ էին, որ դեկանն իր կրտսեր աղջկան անվանակոչել է Մարգարիտ:

Ռաֆիկ Հակոբյանի մանկության հուշերում ուրույն տեղ ունի հայրենի գյուղի  ձորը, որը իր և ընկերների «օթևանն» էր. «Իմ մանկությունն անցել է այդ ձորում. մի շքեղ օազիս էր. այնտեղ քայլողը հարբում էր ձորի գեղեցկությամբ ու հավերժանում ժամանակի մեջ»:

Եվ այդ ձորում՝ քարերի կողքին աճող անթառամ ծաղիկներն են մինչև հիմա մնացել դեկանի հուշերում. «Գողտրիկ անկյուններում են աճում. դրանց գեղեցկությունն ու գունային նրբերանգներն  ուրիշ են»:

Պրոֆեսորը չի մոռանում հիշատակել նաև առաջին սիրո անունը՝ Գայանե:

Սիրո օբյեկտը, դաշնամուր նվագելով,  գրավել էր նրան. «Նրա բարակ մատները գեղեցիկ մեղեդիներ էին ստեղծում»:

Հետաքրքիր և ինքնատիպ է Ռաֆիկ Հակոբյանի ամուսնության պատմությունը: 

Դեկանը կազմել էր մի ցուցակ, որտեղ զետեղված էին 25 աղջիկների անուններ. «Կարդում էի ու ջնջում և ընթացքում էլ մտածում, որ իմ փնտրածն ուրիշ է»: 

Այդուհանդերձ, իր ապագա կնոջ հետ հանդիպել է ապագա զոքանչի թույլտվությամբ ու աջակցությամբ: «Ես զոքանչիս շատ եմ սիրում»,- անկեղծությամբ և անթաքույց ժպիտով ասում է նա:

Պրոֆեսորն ունի գեղեցիկ ընտանիք, ընտանեկան հարկը խաղաղ ու ներդաշնակ է:

Իր չորս թոռների համար պահում է օրագիր. «Օրագրում գրել եմ նրանց առաջին ճիչը, առաջին բառը, պատմել եմ առաջին քայլերի մասին»:

 Անգին Խաչատրյան