ԵՊՀ ՀՈԳԱԲԱՐՁՈՒՆԵՐԻ ԽՈՐՀՐԴԻ ԱՆԴԱՄ ԱՐԹՈՒՐ ՎԱՂԱՐՇՅԱՆԻ ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՓԵՏՐՎԱՐԻ 20-ԻՆ ՏԱՊԱԼՎԱԾ ՆԻՍՏԻ ՎԵՐԱԲԵՐՅԱԼ

Հիշեցնենք, որ այդ օրը հրավիրված նիստի առաջարկվող օրակարգում ներառված էին 2018-19 ուստարում «Երևանի պետական համալսարան» հիմնադրամի գործունեության հիմնական ուղղություններով կատարված աշխատանքների վերաբերյալ ռեկտորի հաշվետվության ներկայացում և 2016-2020 թթ. «Երևանի պետական համալսարան» հիմնադրամի զարգացման ռազմավարական ծրագրով 2018-19 ուստարում նախատեսված աշխատանքների կատարողականի հաստատում:

Բացի դրանից՝ առաջարկվող օրակարգում ներառված էր նաև «Երևանի պետական համալսարան» հիմնադրամի՝ 2019 թ. (հունվար-դեկտեմբեր) եկամուտների և ծախսերի կատարողականի մասին հաղորդում:

Սակայն Հոգաբարձուների խորհրդի նիստը տեղի չի ունեցել, քանի որ քվորում ապահովված չէր: Ընդ որում՝ նիստին ներկա չէին ինչպես համալսարանականներ, այնպես էլ լիազոր մարմնի կողմից առաջադրված և ԵՊՀ գործընկեր գործատուներ համարվող  անդամներ: Բացի դրանից՝ իրենց ներկայությունը չէին ամրագրել նաև ուսանող անդամները՝ այդ կերպ իրենց բողոքը հայտնելով  «Բարձրագույն կրթության և գիտության մասին» ՀՀ օրենքի նախագծով կառավարման խորհրդի կազմում ուսանող անդամների թվի կրճատման վերաբերյալ:

Տապալված նիստից հետո Արթուր Վաղարշյանը հանդես է եկել հայտարարությամբ, ինչն ամբողջովին ներկայացնում ենք ստորև.

«Մոտ մեկ տարվա գործընթացներում փորձել եմ գործել հանուն օրինականության և համալսարանի: Երբ որ հրապարակվեց սահմանադրական փոփոխությունների հանձնաժողովի կազմի մրցույթը, ցանկանում էի մասնակցել մրցույթին։ Փորձեցի գնահատել աշխատանքային գրաֆիկս կես տարվա կտրվածքով, հասկացա, որ այն բավականին բարդ է` ծանրաբեռնված հաստիքային աշխատանք, շվեդական համալսարանի հետ համատեղ անգլերեն մագիստրատուրա բացելու բանակցային գործընթաց, բովանդակային լրիվ նոր մագիստրոսական ծրագրի մշակում, և այդ ամենը պետք է իրականցվեր մինչև ամառ:

Հասկացա, որ կձախողեմ: Հանրապետական քաղաքական իրավական գործընթացնե՞ր, թե՞ համալսարան: Ես ընտրեցի համալսարանը: Սակայն հիմա՝ այս հետաքրքիր օրը, 20.02.2020 թվականին, ինձ պարտված եմ զգում: Պարտված, որովհետև համալսարանը տանուլ տվեց իրեն նետված մարտահրավերը` մեկ տարվա ընթացքում չկարողանալով կենտրոնանալ հավակնություններ ունեցող համալսարանական մեկ թեկնածուի վրա, առաջադրել նրան: Տանուլ տվեցին նաև իշխանությունները, որովհետև նրանք մեկ տարվա ընթացքում չկարողացան ներկայացնել մեկին և հստակ ասել` նա է ԵՊՀ ռեկտորի թեկնածուն:

Ինչու իրադարձություններն այսպիսի ընթացք ստացան: Շատ տեղեկացված չեմ, որովհետև խորհրդի եզակի անդամներից եմ, ում հետ ոչ մի ներհամալսարանական և արտահամալսարանական ուժ չի փորձել երբևիցե բանակցել: Դա մի կողմից լավ էր, որովհետև պահպանել եմ իմ ինքնուրույնությունը: Սակայն մյուս կողմից էլ հայտնվեցի բոլոր` և՛ դրսի, և՛ ներսի ուժերի թիրախում:

Գործընթացները դուրս են եկել իրավական հունից: Ո՞րն է ապագան: Կարծում եմ` գործընթացները գնալու են անկառավարելիության էֆեկտի ստեղծմանը, որն ունի երեք ելք:

Եթե Հոգաբարձուների խորհրդի լիազորությունների ավարտին չմնար մեկ ամիս, հրաժարական կտայի: Հաջորդ կազմին չեմ ցանկանում մասնակցել: Չեմ հարգում մարդկանց, որոնք սիրում են իրենց համալսարանում, այլ ոչ թե համալսարանն իրենցում: Մարդկանց, որոնք ոչինչ չեն արել համալսարանի համար, բայց պահանջում են անվերջ, մարդկանց, որոնք օրվա ընթացքում մի քանի գույն են ընդունում»։

Պատրաստեց Քնար Միսակյանը